Download Selcuk University - Neba Wais Alqorni - Diplomatic Foreign Language II - Odev - Vize Exam and more Assignments English Language in PDF only on Docsity!
2020-2021 AKADEMİK YILI SELÇUK ÜNİVERSİTESİ
İKTİSADİ VE İDARİ BİLİMLER FAKÜLTESİ
ULUSLARARASI İLİŞKİLER BÖLÜMÜ
DIPLOMATIC FOREIGN LANGUAGE-2 DERSİ BAHAR
DÖNEMİ VİZE ÖDEVİ
Vize ödevi için Türkçe’den İngilizce’ye ve İngilizce’den
Türkçe’ye çeviri yapmanız gerekmektedir. Çevrilecek metinler
aşağıda yer almaktadır. Lütfen vize ödevini belirlenen süre içinde
tamamlayıp UZEM sistemine yükleyiniz. Ödevlerinizi e-mail olarak
göndermeyiniz. Başarılar dilerim…
ÖNEMLİ NOT: Ödevler mutlaka tanımlanan süre içine sisteme
yüklenmelidir. Süresi geçen ödevler başka iletişim kanalları (e-mail,
mesaj…vs) yoluyla kesinlikle kabul edilmeyecektir. Bu konuda
hassasiyet göstermenizi rica ediyorum.
Normative theory Accounts of international theory are generally said to be either 'empirical' or 'normative'. Empirical international relations is taken to be descriptive, explanatory and prescriptive. Normative theory by contrast, is concerned primarily with the moral and ethical dimensions of international affairs. However, this distinction is a very broad one since it is difficult in practice to conceive of accounts of I R that are either non-empirical or nonnormative. In addition, both approaches concern themselves with epistemological/ontological issues which are common to the activity of theorising in the humanities and the social sciences. (see Brown, 1992). Bearing these caveats in mind, normative theory addresses questions relating to standards of behaviour, obligations, responsibilities, rights and duties as they pertain to individuals, states and the international state system. In particular, normative studies focus on such contentious issues as the moral significance of states and borders, the ethics of war and peace, the nature of human rights, the case for intervention and the requirements of
international distributive justice. Normative theory then, is about norms, rules, values and standards in world politics and as such ranges over all aspects of the subject area — including international law, international political economy and diplomacy, where settled, more established procedural norms are more common. These issues have always been of central concern to students of IR. Indeed, the establishment of IR as a specific field of academic inquiry was driven by normative considerations. The subject was first constituted as a quest for ‘solutions’ to the problem of the persistence of war in an anarchic state system. This first phase of normative theory is characterized variously as idealist, liberal or utopian. It consisted of attempts to eradicate war and international violence by means of the domestic analogy — the 'peace through law' approach. The second phase of theorising was a reaction to this and was more self- consciously empirical, it sought to look at the world 'as it is, not as it ought to be.' Thus, realism was explicitly positivist and empirical, although it did contain normative implications. The intellectual dominance of political realism in I R from the 19405 onwards, led one scholar to characterize this period as a 'bizarre forty year detour' away from normative issues. (Smith, S. 1992). This is not entirely accurate since many self-proclaimed realists, including such luminaries as E. H. Carr, Reinhold Niebuhr, Hans Morgenthau and Arnold Wolfers specifically addressed the moral and ethical implications of the power politics approach. This period also saw the rise of the.English school and normative investigations into the bases of international society and order. However, realism and its variants did succeed in marginalising normative theory and this tendency was reinforced by the third identifiable wave of theoretical activity — the methodological 'debate' between the classicists and the behaviouralists (social science approach). An important dimension of this debate concerned the place of values in social inquiry, but the ideological framework within which the debate was conducted (the Cold War and the perceived need to respond to security issues) meant that conceptions of order, stability and co-existence took precedence in the discipline over considerations of justice or fair play. deterrence occupied central place in I R and theory became obsessed with technical questions relating to .nuclear stability and maintaining the superpower status quo. As an American social science, which I R had now become, perhaps it is not surprising that the discipline came to reflect the concerns, interests and values of the West and its leading actor. The fourth phase of international theory, which began during the final throes of the Cold War and extends to the present, witnessed a revival of normative issues to the extent that they now re-occupy central place in the discipline. This was partly inspired by real-world events, in particular Vietnam and the Persian Gulf War, both of which raised first order normative questions concerning the Just war and the ethics of intervention. The rise ofneoliberalism and in particular critical theory and postmodernism has led to widespread questioning, not merely of the dominant paradigms of IR, but to its very status as a separate, distinct area of inquiry. Connecting I R with parallel debates in social and political theory, this 'new thinking' centres on a concern with ‘human emancipation’ and accordingly relocates human rights, humanitarian intervention, ecological and environmental concerns and distributive justice away from the peripheral terrain they occupied during the period of statecentic dominance. The centrepiece of contemporary normative theory is the dialogue between the ‘communitarians’ and the 'cosmopolitans'. The basic distinction between these positions in the words of one influential theorist, rests on our double existence as 'men' and as 'citizens; as members of particularist communities and/or universalist communities. (Linklater, 1990). More specifically, this involves examining the nature of human obligation to one another and probing the moral significance of the autonomous state. The radical assault on the Enlightenment project that this has involved is an indication that international theory has now
Like any system based upon a single dominant actor, the Pax Britannica was dependent upon Britain maintaining that position. By the end of the nineteenth century Britain's economic domination had been lost, for good, to the United States and Germany. The great financial strains placed upon the British economy by the First World War further exacerbated this decline. Britain's imperial system was challenged by the Boers and the Irish. Finally, the intellectual ideas of individualism and liberalism were contested by collectivist thinking, which in some manifestations manipulated or rejected parliamentary democracy altogether. Türkiye Cumhuriyeti ile Azerbaycan Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlıkları Arasındaki İşbirliğine ve Siyasal Danışmalara İlişkin Anlaşma Aşağıda Taraflar olarak anılacak olan Türkiye Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığı ile Azerbaycan Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığı, Birleşmiş Milletler Antlaşması'nın amaç ve ilkelerine, Helsinki Nihai Senedi'ne, Yeni Bir Avrupa için Paris Şartı'na ve Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilatı'nın temel belgelerine uygun olarak, halkları arasındaki dostluk ve kardeşlik ilişkilerinin, işbirliğinin ve dayanışmanın güçlendirilmesine ilişkin çabalarını yoğunlaştırmak amacıyla, Aralarındaki stratejik işbirliğini ve her alanda mevcut yakın dostluk ve kardeşlik bağlarını, egemenliklerine, bağımsızlıklarına, toprak bütünlüklerine ve bütün ülkelerin eşitliğine tam saygı temeline dayandırmak suretiyle geliştirmek düşüncesiyle, Küresel ve bölgesel barış, istikrar ve güven ortamının sağlamlaştırılmasına yönelik tüm çabaları gösterecekleri hususundaki kararlılıklarını teyid ederek, Taraflar arasındaki danışmaların, Kafkasya, Orta Asya ve Ortadoğu, ayrıca Dünya'nın diğer bölgelerinde uluslararası barışın ve güvenliğin korunmasına katkıda bulunacağına inanarak, Her iki Devletin üyesi oldukları Birleşmiş Milletler ve diğer uluslar arası örgütler ile uluslararası konferans ve danışmalardaki faaliyetlerinin eşgüdüm içinde olması gereğinden hareketle, Aşağıdaki hususlarda anlaşmışlardır: MADDE 1: Taraflar iki devlet arasında sürekli olarak ve çeşitli düzeylerde aşağıdaki hususlarda siyasal danışmaları genişletecek, derinleştirecek ve kurumsallaştıracaklardır: a) Türkiye Cumhuriyeti ile Azerbaycan Cumhuriyeti arasındaki ikili anlaşmaların uygulanma durumlarının değerlendirilmesi, b) İki ülke arasındaki yüksek düzeyli ziyaretlerin sonuçlarının incelenmesi ve izlenmesi, c) Siyasi, ekonomik, konsolosluk, kültürel ve bilimsel ikili ilişkilerdeki gelişmelerin değerlendirilmesi ve bu ilişkileri daha da ilerletme yolları üzerinde görüş alışverişinde bulunulması, d) Kafkasya, Orta Asya ve Ortadoğu bölgelerinde genel olarak da Dünya'da barışın, istikrarın ve işbirliğinin güçlendirilmesi, e) Uluslararası ve bölgesel anlaşmazlıkların önlenmesi, silahsızlanma ve silahların denetimi, f) Türkiye Cumhuriyeti'ni ve Azerbaycan Cumhuriyeti'ni ilgilendiren uluslararası ve bölgesel siyasal, ekonomik, insancıl sorunların ve güvenlik sorunlarının çözümü,
g) Uluslararası örgütlerin çalışmalarına ve bunların gündeminde yer alan konulara ilişkin olarak izlenecek politikalar. Taraflar, askeri işbirliğine, savunmaya ve güvenliğe ilişkin konuları toplantıları gündemine mutabakatla alabilirler. Taraflar, danışma toplantıları sırasında belirli konuları ayrıntılı olarak tartışmak üzere Çalışma Grupları oluşturmayı kararlaştırabilirler. MADDE 2: Bu amaçlara uygun olarak Taraflar: a) Gerektiğinde en üst düzeyde görüşmeler yapacaklardır. b) Taraflar ülkeleri arasındaki yakın dostluk ve kardeşlik ilişkilerini dikkate alarak, uluslararası gelişmeler ve sorunlara ilişkin görüşleri arasında uyum sağlamak ve ikili ilişkilerinin çeşitli veçhelerini geliştirmek amacıyla Dışişleri Bakanlıkları arasında yılda en az iki defa dönüşümlü olarak Ankara ve Bakü'de danışma toplantıları düzenleyeceklerdir. c) Güncel uluslararası sorunlar hakkında ve Tarafları ilgilendiren uluslararası konferanslar ile danışma toplantılarının hazırlanması ve düzenlenmesi konularında her iki Devletin Dışişleri Bakanlıklarının yetkili Daireleri arasında sürekli ve sıkı işbirliğini ve faaliyetlerinin eşgüdümünü teşvik edeceklerdir. d) Türkiye Cumhuriyeti'nin ve Azerbaycan Cumhuriyeti'nin diğer Bakanlıkları ve Kuruluşları arasında devamlı bir ilişki ve işbirliğinin geliştirilmesini teşvik edeceklerdir. MADDE 3: Taraflar Dışişleri Bakanlıkları arasında her düzeyde yakın işbirliğinin sağlanması ve sürdürülmesi amacıyla üyesi bulundukları uluslararası örgütlere akredite misyonları ile üçüncü ülkelerdeki temsilcilikleri ve uluslararası kuruluşların çalışmalarına veya diğer uluslararası toplantılara katılan temsilcileri arasında yakın işbirliğini geliştirme yönünde çalışmaya devam edeceklerdir. MADDE 4: Taraflar diplomatik ve konsolosluk hizmetleri konusunda karşılıklı faaliyetlerinin arttırılması için elverişli koşulları yaratacaklar ve aralarında çeşitli şekillerdeki doğrudan ilişkilerin düzenlemesini, stajyer mübadelesinin, bilimsel deneyim konferanslarının ve ortak araştırmaların teşviki yolu ile birbirlerinin deneyimlerinden yararlanılmasını ve doğrudan temasların kurulmasını sağlayacaklardır. MADDE 5: Taraflar, karşı tarafın diplomat kadroları için eğitim, staj ve işbirliği programları hazırlayacaklardır. Bu çerçevede, Türkiye Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığının Eğitim Merkezi Azerbaycan Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığının diplomat kadrolarının eğitilmelerine katkıda bulunacaktır. MADDE 6: Taraflardan her biri istediği herhangi bir zamanda Anlaşma'da değişiklik yapılması önerisinde bulunabilir. İlaveler ve değişiklikler hakkındaki öneriler taraflarca en kısa zamanda ele alınıp Nota teatisiyle sonuçlandırılacaktır. Taraflardan biri altı ay önceden bildirimde bulunarak iş bu Anlaşmaya son verebilir. MADDE 7: Bu Anlaşma imzalandığı tarihten itibaren yürürlüğe girecektir. İşbu Anlaşma ikili ilişkilerdeki gelişmeler gözönünde bulundurularak Türkiye Cumhuriyeti ile Azerbaycan Cumhuriyeti arasında siyasal danışmalara ilişkin 9 Şubat 1994 tarihinde Ankara'da imzalanmış olan Anlaşmanın yerini almaktadır.
